Νησίδα ή παγίδα;

Είμαι θυμωμένη τον τελευταίο καιρό, θυμωμένη με τους εχθρούς (λογικό) αλλά και με τους "φίλους". Δεν ξέρω πια τι να πω και σε ποιον να μιλήσω. Πάντα αισθανόμουν λίγο Δον Κιχώτης αλλά τώρα παράγινε το κακό.
"Δεν υπάρχουν σοσιαλιστικές νησίδες" είναι η καινούρια καραμέλα. "Τι νομίζεις ότι κάνεις" η πιο αγενής έκφραση του ιδίου πράγματος.
Εντάξει βρε παιδιά, τότε να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο του φιλοσοφείν από τον καναπέ και να προσπαθούμε να πείσουμε τους πεπεισμένους ή να αναλύουμε θεωρίες και ιστορίες. Βαρέθηκα πώς να σας το πω. Συζητούμε δυο- τρεις γι' αυτά που έτσι κι αλλιώς συμφωνούμε και παραπέρα τι γίνεται; Και είναι ο ακτιβισμός λύση; Άλλοι το έχουν ερωτηθεί πολύ πριν από μένα και το έχουν αναλύσει πολύ καλύτερα. Δεν μ' ενδιαφέρει. Αφού κανείς δεν μου προτείνει κάτι καλύτερο, θα κάνω αυτό- ποιο; Το αυτονόητο- τις σοσιαλιστικές νησίδες. Χωρίς φωνές, υστερίες, ηρωισμούς. Ήσυχα από το πόστο που -διάλεξα;; με διάλεξε;; λίγη σημασία έχει.
Κλείνω την πόρτα στα παιδιά που μου πουλάνε εφημερίδες και ιδέες. Τα θαυμάζω πάντα αλλά ας πάνε να τα πούνε σε κανέναν που δεν τα ξέρει. Αυτό άλλωστε θα είχε αξία. Εγώ είμαι κουκί μετρημένο και δε μετράω.
 Κι όσο για τις σοσιαλιστικές νησίδες, εάν είναι ανέφικτες, τότε αγαπητοί μου γιατί θέλετε να σας ψηφίζουμε; Εάν δηλώνετε ανήμποροι ευθύς εξ αρχής τι νόημα έχει να κατεβαίνετε στις εκλογές; Για να μετρηθούμε πόσοι είμαστε; Το ξέρουμε: λίγοι. Τόσο λίγοι που δε φτάνουμε για τίποτα.


ΥΓ: Εγώ βέβαια γι' αυτό προσπαθώ:

 Εάν στο τέλος προκύψει κάτι τέτοιο :

μάλλον θα έχω αποτύχει.

Κάθε πρόταση δεκτή.