Όταν ηχούν οι σάλπιγγες τ' ουρανού,
οι άνθρωποι σωπαίνουν.
Το κλάμα της νύχτας το πνίγει το σκοτάδι
και η βροχή παίρνει μαζί της τα κομμάτια σου.
Σε λίγο οι οδοκαθαριστές θα σκουπίσουν
τα γυαλιά απ΄την σπασμένη σου ψυχή,
θα εξαφανίσουν τα χνάρια όσων πέρασαν.
Κι εσύ που στέκεις μόνο και θυμάσαι
μοιάζεις πιο πεθαμένος απ΄τους πεθαμένους
αφού δεν προχωράς και μόνο στέκεσαι.
Γιατί θάνατος δεν είναι να σταματάς να αναπνέεις-
θάνατος είναι η κάθε μέρα που δε δημιουργείς,
δε φτιάχνεις, δεν κινείσαι
Θάνατος είναι οι μνήμες που καταβροχθίζουν το παρόν
και απειλούν το μέλλον.
Κουνήσου, προχώρα, μην τελματώνεις....
Η ζωή έχει το κακό συνήθειο να συνεχίζεται
και έχεις χρέος να ακολουθείς
σαν καλός στρατιώτης που πάντα ήσουν....
Θέλει πολύ δύναμη για να μπορείς να κολυμπάς τραυματισμένος μέσα στο ποτάμι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς, αυτός να είναι ο προορισμός μας. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά και να προχωράμε μέχρι να φτάσουμε και εμείς στο δικό μας τέρμα. Μέχρι τότε θα πρέπει να παίρνουμε ενέργεια και δύναμη από τις αναμνήσεις των προσώπων που μας έχουν εγκαταλείψει.
Κουράγιο.
Ourbax: All things must pass (George Harrison)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ φίλε.