Από το φυσητήρα μου πετώ πυροτεχνήματα σε μέρα γενεθλίων.
Ουρανός που δε νυχτώνει, ηλιοστάσιο του Καρκίνου
"Η θάλασσα στο φοβερό μισόφωτο"*
Κι εγώ να πλέω στ' ανοιχτά, μισοζωντανή
σα φάλαινα σε χειμερία νάρκη
Το περίγραμμά μου στρογγυλό νησί,
ακατοίκητο, στ'ανοιχτά του μώλου
Ax Moby Dick
Moby Dick
ο Αχαάβ παραμονεύει
να σου καρφώσει το φαρμακερό καμάκι
ανάμεσα στα μάτια σαν και πρώτα
Ακόμα και τότε
θα βγαίνουν απ' το φυσητήρα μου
πεταλούδες άσπρες και ροζ
μέσα σε ανατολές
μπροστά από το αχνό αντιφέγγισμα της Πάτμου
όταν το φεγγάρι και ο ήλιος θα συναντηθούν
και η πανσέληνος θα λουστεί στο φως του δειλινού
του Ιουλίου στις αρχές που η μέρα δεν τελειώνει
Η θάλασσα στο τρυφερό μισόφωτο
κι αυτή η μισοζωή να γίνεται μισοθάνατος.....
(Εντάξει Πινόκιο, είσαι ασφαλής τώρα.)
*Στίχος του Τάκη Σινόπουλου
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://nosferatos.blogspot.com/2010/07/blog-post_4624.html
... όταν μία ανάσα φτάνει να φτάσεις σε άβυσσο 3.000 μέτρων βάθος.....
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σκοτάδι δεν είναι ποτέ τρομερό....
:-))))
Νοσφεράτε: Ευχαριστώ, ευχαριστώ πάρα πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκανόνιστη: Δυστυχώς δεν είμαι φάλαινα, ούτε καν σε νάρκη για να έχω τέτοια πνευμόνια και τέτοιες αντοχές. Παρ'όλ'αυτά μια ανάσα α βοηθούσε... Το σκοτάδι όχι, το μισοσκόταδο όμως;
"Θα" βοηθούσε εννοούσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι οριζόμαστε από αυτό που είμαστε και ποτέ δεν αλλάζει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟτι περνάμε υπαγορεύεται από τη φύση μας και όχι από τη Μοίρα...
Ακόμα και τα λάθη μας.. ή τα πάθη μας...
Αν το εμπεδώσεις αυτό... πίστεψε με.. να θα πάρεις μία ανάσα... τουλάχιστον ως προς την υπαιτιότητα... του σκοταδιού... που δεν είναι ποτέ σκοτάδι....
:-)))
(ελπίζω να μην μίλησα πολύ συμβολικά... και να νιώθεις... τι εννοώ...)