Ο ακάλυπτος

Κηπάριο με χώμα- ναι, ναι, αληθινό χώμα, θυμάστε; είναι αυτό το υλικό που λέρωνε παπούτσια, γόνατα και ρούχα όταν παίζαμε στις αυλές και στις αλάνες- και δέντρα με αληθινά πουλιά που τιτιβίζουν.
Δίπλα ακριβώς- πίσω από το μαντρότοιχο- ένα άλλο κηπάριο, με λεμονιές.
Από την άλλη μεριά, έτερο αυλιδάκι (κατά το ήμισυ βέβαια χώρος στάθμευσης αλλά πάντως αυλιδάκι), ασφαλώς η τοιχοποιία περήφανη στη μέση.

Τα παιδιά μας στο μεταξύ λιώνουν μέσα στα διαμερίσματα, αγναντεύοντας από τα μπαλκόνια όλους αυτούς τους χώρους να στέκουν βουβοί κι ανεκμετάλλευτοι. Θα ηθελα να στείλω σε όλους του μικροϊδιοκτήτες των γύρω πολυκατοικιών εκείνο το παραμύθι με τον εγωιστή γίγαντα και τον κήπο του.
Εάν γκρεμίζαμε αυτούς όλους τους τοίχους θα δημιουργούσαμε έναν ασφαλή παιδότοπο να παίζουν όλα τα παιδιά που μένουν γύρω- γύρω, ενώ οι γονείς θα μπορούσαν να τα παρακολουθούν από τα μπαλκόνια, να κάνουν τις δουλειές τους ή να πίνουν καφέ κι αυτοί μαζί στην ενωμένη, κοινή αυλή.

Δε γίνεται όμως- όλοι αντιδρούν γιατί φοβούνται για την ιδιοκτησία τους- λες και ο διπλανός έχει βλέψεις στο ζηλευτό κομμάτι γη δυο μέτρα πιο κει.... 

Μετά τι συζητάμε για συμφωνίες κρατών! Εδώ δεν μπορούμε να ενώσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα!