Πλένω τις λέξεις μου και τις απλώνω να στεγνώσουν. Ελπίζω αυτή τη φορά να καθαρίσουν καλά και να μη μείνουν λεκέδες. Τις απλώνω στο σκοινί μα αυτές διαλύονται και σκορπίζουν.
Μένουν τα μανταλάκια μόνα τους. Τελείωσαν οι λέξεις. Βαρέθηκαν... Συνέχεια οι ίδιες και οι ίδιες.
Κάτι ξέφτια τα παρασέρνει ο χειμωνιάτικος αέρας: δι...και... οσ...ύνη.... αλ...ληλ..εγγ...ύη...συ...ναν...θρωπ...ος...
Είναι και μερικές που έμειναν ολόκληρες και ταξιδεύουν σαν ξερά φύλλα; δυστυχία, φτώχια, πόνος. Πέφτουν στα κεφάλια μας εκεί που περπατάμε αμέριμνοι.
Όσο και να τιναζόμαστε αυτές δεν πάνε πιο πέρα. Δεν έχει πια πιο πέρα για να πάνε.
Άραγε ακούει κανείς κανέναν; Είχε δίκιο ο Goebbels; Πόσο πειστική μπορεί να είναι η προπαγάνδα;
(Τελικά πιστεύω ότι είχε δίκιο- γι'αυτό θα απεργήσω πάλι αύριο. Πες-πες-πες όλο και κάτι μπορεί να γίνει.)
Ισως αύριο να πάρουν νόημα οι λέξεις. Ελπίζω η απεργία να κουνήσει καμιά πέτρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά αγαπητό φλυτζανάκι οι πέτρες κουνιούνται μόνο όταν τις πετάς. Αλλά δυστυχώς δεν είμαι τέτοιος τύπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή