Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Η πόλη μας ανήκει

"Η πόλη μας ανήκει" είπαν οι πράσινοι λαγοί.
Εμείς ήμασταν πιο πολλοί και δεν καταλαβαίναμε γιατί τους ανήκε. Εμείς δουλεύαμε τακτικά, ομαδικά, στη γραμμή, πειθήνια.
Εμείς δεν είχαμε συναίσθηση της δύναμής μας. (Το ξέρετε ότι ένα μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 10- 50 φορές το βάρος του;)
 

Ζούσαμε στις τρύπες μας, ο ένας πάνω από τον άλλο και υπακούαμε, διότι αλλιώς θα μας έδιωχναν από τη φωλιά και μακριά από τη φωλιά θα μας πατούσαν...




Τους λαγούς όμως..



Τους λαγούς τους πυροβολούσαν.

 

Γιατί οι λαγοί είχαν ένα ελάττωμα: έτρεχαν πολύ, προπορεύονταν - πήγαιναν μπροστά κι αυτό δεν άρεσε σε πολλούς.
Επίσης οι λαγοί χοροπηδούσαν, ήταν απρόβλεπτοι, δεν προχωρούσαν στη σειρά, να ξέρεις πού θα τους πετύχεις.


Γι'αυτό τους πυροβολούσαν όπου τους έβρισκαν.  (Ίσως γι'αυτό θύμωσαν και οι λαγοί και ήθελαν να πάρουν τις πόλεις, αδιαφορώντας για όλους εμάς τους υπόλοιπους.)



Υστερόγραφο (άσχετο)
Η παλιά μονοκατοικία που απεικονίζεται να φέρει στον τοίχο της το σύνθημα των πράσινων λαγών δεν υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια. Στη θέση της έχει ξεφυτρώσει αυτό:



3 σχόλια:

  1. Μήπως είμαστε τελικά απλώς χελώνες;
    (αργές και στο καβούκι τους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο το ποστ σου Θεια! Έτσι είναι. Οι λαγοί ήταν ανέκαθεν πολύ μπροστά από εμάς και σιγά-σιγά αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει ταχύτητα και ζωτικότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τσαλαπετεινέ, όχι μόνο είμαστε χελώνες αλλά κοπανάμε με περισσή λύσσα η μια πάνω στο καβούκι της άλλης- από στραβομάρα;, από φόβο;- και στο τέλος θα γίνουμε όλοι μια ωραία σούπα...

    Ξωτικό, ευτυχώς ελπίζω ότι οι "λαγοί" θα ξεφύγουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή