Συναισθηματική αποστασία

Αργά το βράδυ ανατέλλουν αυτές οι αδιέξοδες συζητήσεις περί της κοινωνικής συνείδησης και πώς διαμορφώνεται: με τη βία λέει ο ένας, με την πειθώ αντιτίθεται ο άλλος, ο καθένας τη διαμορφώνει μόνος του υποστηρίζει ο τρίτος. Σύντομα οι επιθέσεις γίνονται προσωπικές: "έστω κι αν εσύ δεν είσαι ρατσιστής, δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο άλλος που τρέφει ρατσιστικά αισθήματα εναντίον σου" ή το άλλο που φοριέται πολύ: "υποστηρίζεις τον ταξικό σου εχθρό, που αφού σε εκμεταλλευτεί για να επικρατήσει θα σε εξοντώσει......"
Λοιπόν ναι/ το δηλώνω ευθαρσώς και χωρίς αιδώ: είμαι αποστάτης της τάξης μου. Είμαι αυτό το άθλιο υποκείμενο που περιγράφετε, δεν υποστηρίζω τα συμφέροντά μου ούτε τη φυλή μου. Αυτό  που ίσως δεν καταλαβαίνετε είναι ότι προσπάθησα πολύ να φτάσω σε αυτό το σημείο. Όταν χρόνια σε εκπαιδεύουν να υπερασπίζεσαι τα σύνορά σου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι δε χρειάζεται καν να υπάρχουν. Όταν σου αρέσουν οι Γερμανοί συνθέτες και συγγραφείς, η κουλτούρα τους, η τάξη τους και η γλώσσα τους ακόμα, είναι δύσκολο να υποστηρίζεις ότι η Ελλάδα ανήκει στα Βαλκάνια, όταν   έχεις ιδιοκτησία είναι υπέρβαση να είσαι κατά της ιδιοκτησίας.
 Όμως για να επανέλθουμε στο αρχικό μας θέμα- τι σημαίνει τέλος πάντων κοινωνική συνείδηση;
Μήπως έχει κάποια σχέση με αυτήν ακριβώς την υπέρβαση- όταν δηλαδή ποδηγετούμε ηθελημένα τις προσωπικές μας προτιμήσεις προς όφελος της κοινωνίας στην οποία ζούμε; Κι όταν όλοι το κάνουν αυτό δε θα ωφεληθεί τελικά η κοινωνία- δηλαδή εμείς οι ίδιοι; Αλλιώς σε τι διαφέρουμε από μια αγέλη ζώων που έτυχε να βόσκει παρέα στο ίδιο χωράφι; (Αν και μερικές φορές ακόμα κι αυτά τα ζώα δείχνουν περισσότερη αλληλεγγύη μεταξύ τους)