Οι αποχρώσεις του μωβ (μια συναισθηματική προσέγγιση)

Μια φορά κι έναν καιρό στο Hertfordshire μια κυρία άκουγε τη jazz επιτυχία του Peter De Rose "Deep Purple". Ο τίτλος έκανε φαίνεται μεγάλη εντύπωση στον εγγονό της που ονόμασε έτσι το συγκρότημα στο οποίο ήταν μέλος και κάπως έτσι άρχισαν όλα 48 χρόνια πριν.

https://www.youtube.com/watch?v=Jt2W1MGwrwM

το μωβ είναι παράξενο χρώμα: έχει πολλές αποχρώσεις 

(Απόχρωση πρώτη) 

https://www.youtube.com/watch?v=GAsGTkksHB4


https://www.youtube.com/watch?v=2eRTQnSzoUI

Στη συνέχεια το μωβ έγινε πιο βαθύ με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις χρωμάτων στα φωνητικά και το μπάσο/ μια απόχρωση που σημάδεψε τη μουσική σκηνή για δεκαετίες και χάρισε στα αυτιά μας ευτυχισμένες στιγμές.

(απόχρωση δεύτερη)

https://www.youtube.com/watch?v=4wAPTsjhrjM

με μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα κιθαριστικά riffs (sorry δε θα βάλω το πιο γνωστό...)

https://www.youtube.com/watch?v=rZXhZ6Wejqc

https://www.youtube.com/watch?v=H41HMCxtMiE

https://www.youtube.com/watch?v=M52U6T-PaW4

Κρατώντας το ηχόχρωμα της κιθάρας, η φωνή και το μπάσο αλλάζουν και πάλι

(απόχρωση τρίτη)

https://www.youtube.com/watch?v=wndOOJ_Q88c

https://www.youtube.com/watch?v=VGHbzP96WWA

Κάπου εδώ το χρώμα αρχίζει να ξεθωριάζει μιας και χάνει το κύριο χαρακτηριστικό του: το άκουσμα Blackmore 

(απόχρωση τέταρτη, ξεβαμμένη ελαφρώς)

https://www.youtube.com/watch?v=kPGyGBmqMoU

Το χρώμα επανέρχεται αργότερα

(απόχρωση δεύτερη σε επανάληψη)

https://www.youtube.com/watch?v=gZ_kez7WVUU

https://www.youtube.com/watch?v=Ayf6zjQK074

.....αλλά κάπου εδώ το χρώμα αρχίζει να χάνεται πάλι

(απόχρωση πέμπτη)

https://www.youtube.com/watch?v=i5WoLKFPhY8

(απόχρωση δεύτερη, άλλη μια προσπάθεια για ένα lp, αλλά ποιοί είναι αυτοί που ακούμε;)

https://www.youtube.com/watch?v=qMd7fRbMw9M

περνάει σε άλλη συχνότητα του φάσματος

(απόχρωση έκτη)

https://www.youtube.com/watch?v=4C-QuE1Pbb8

ή όπως λέει και η επίσημη ιστοσελίδα

Deep Purple has surrendered to the ‘Rapture’
(κι αφού μια συνιστώσα του κύριου χρώματος έφυγε για το μακρύ ταξίδι)


(απόχρωση έβδομη, αν και καταβάθος είναι άλλο χρώμα πια αυτό- όχι χειρότερο ή καλύτερο, απλώς διαφορετικό)

https://www.youtube.com/watch?v=FAxq8SUKccs

Οι μπασίστες της ζωής μας

Από ένα παλιότερο αφιέρωμα που είχα κάνει στους αφανείς ήρωες της μουσικής.

1.Ας είναι πρώτος ο αγαπημένος μου John Entwistle, a.k.a. "The OX". Μη έχοντας δεύτερη κιθάρα στο συγκρότημα, ο ρόλος του John είναι σύνθετος, καθώς συχνά υποκαθιστά τη ρυθμική κιθάρα. Επίσης, άντε να στρώσεις rythm line με τον Keith Moon στα drums που ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι θα παίξει και πώς! 

https://www.youtube.com/watch?v=ZgubG-MOPT4&feature=share

(Η σειρά είναι τελείως τυχαία, όπως μου έρχονται τα ονόματα στο κεφάλι, άλλωστε πώς να διαλέξεις!)

2.Jack Bruce... Εδώ τώρα τι να πω, αν και είμαι Κλαπτονμανιακή, η λάμψη των Cream πρέπει να ομολογήσω πως οφείλεται εξίσου σε όλους.

https://www.youtube.com/watch?v=16h6vLy6n4A&feature=share


3.John Deacon, (είναι και ο συνθέτης). Αγνοείστε λίγο τον frontman αν μπορείτε και εστιάστε στο μοτίβο που κάνει το τραγούδι τόοοοσο αναγνωρίσιμο!

https://www.youtube.com/watch?v=rY0WxgSXdEE&feature=share


4.Ax, πολλοί lead κιθαρίστες θα ζήλευαν αυτές τις εκτελέσεις... RIP Cliff.
https://www.youtube.com/watch?v=qdlQyNe_9tE

5.Επειδή πέσαμε πολύ στα σκληρά, επιστροφή στις ρίζες. Μπάσο παίζει και ο Paul, μην το ξεχνάτε. Το beat αυτού εδώ του τραγουδιού έχει αντιγραφεί, χρησιμοποιηθεί, κατακρεουργηθεί από ουκ ολίγους.

http://www.deezer.com/track/116348398?utm_source=deezer&utm_content=track-116348398&utm_term=206269035_1454247657&utm_medium=web


Παρά το γεγονός ότι το συγκρότημα είχε δυο κιθάρες, νομίζω ότι ακούγεται πολύ καθαρά η συμβολή του μπάσου, ιδιαίτερα σε κάτι κομμάτια σαν αυτό.

http://www.deezer.com/track/116348462?utm_source=deezer&utm_content=track-116348462&utm_term=206269035_1454252049&utm_medium=web


6.Kι ενας δικος μας μεγαλος μπασιστας

https://youtu.be/SRBgVaW-YV0


7.κι άλλος ένας

https://www.youtube.com/watch?v=Ja9gEpOqdz0


8.Όταν βέβαια μιλάμε για τον John Paul Jones, ξεφεύγουμε από τον κλασικό μπασίστα, καθώς ο τύπος έπαιζε και πλήκτρα, άρπα, γιουκαλίλι, βιολί και γω δεν ξέρω τι άλλο αλλά στα βίντεο όπως βλέπετε ούτε καν τον πλησιάζει η κάμερα!

https://www.youtube.com/watch?v=c1Hb9ABpyts&feature=share


9.Άλλη μια τριμελής μπαντα με τον επαυξημένο ρόλο του μπάσου/ θα προτιμούσα για να είμαι ειλικρινής , να έπαιζε μόνο και να τραγουδούσε κανένας άλλος! ο λόγος για το Lemmy φυσικά.

https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4

10.Ο ορισμός

https://www.youtube.com/watch?v=bPY_x84TncU&feature=share

Γι αυτό θα βάλω άλλο ένα για να εμπεδώσετε πώς αλλάζουν ρυθμική γραμμή στη μέση του τραγουδιού

https://www.youtube.com/watch?v=s5Q_rbs9ul8


11. Ας μην ξεχάσω τη φοβερή φυσιογνωμία του αγαπητού μου Roger Glover τόσο με τους Purple

https://www.youtube.com/watch?v=wfW3Plbi3J4&feature=share

...όσο και με τους όψιμους Rainbow

https://www.youtube.com/watch?v=IifWr74_6jg&feature=share


12.Κι άλλος μακαρίτης/ μας πήρανε τα χρόνια μάλλον/ Phil Lynott. χωρίς λόγια.

https://www.youtube.com/watch?v=XsIubn5Pp6s&feature=share

Οι συνθέσεις με αδύναμο μπάσο ή ανύπαρκτο τείνουν να είναι επίπεδες, χωρίς βάθος στον ήχο και χωρίς αυτό το μοναδικό δέσιμο που δίνει στη σύνθεση το πάντρεμα των κρουστών με τις χαμηλές νότες του μπάσου/ σαν το σανίδι που πατάει ο ηθοποιός για να παίξει: παράσταση σε σαθρή σκηνή ανά πάσα στιγμή μπορεί να γκρεμιστεί.
Long live bass players!

https://www.youtube.com/watch?v=ZaGNAL_u-SU&feature=share

Χάσαμε το κέντρο stop

Οι πρόσφατες εκλογές στη Ν.Δ. έφεραν πάλι στο προσκήνιο το γνωστό προβληματισμό: τι ακριβώς σημαίνουν οι έννοιες μεσαίος χώρος, κεντρώοι, κεντρο-κάτι. Απ΄ό,τι φάνηκε στη συνέχεια, με κάτι διαγραφές και κάτι "ζυμώσεις" από δω κι από κει, ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό όταν χρησιμοποιεί αυτές τις λέξεις.

 Αυτό το λεγόμενο "κέντρο" απλώνεται σα δίχτυ προς όλες τις κατευθύνσεις, απειλώντας να παγιδέψει κάθε ψάρι που κολυμπάει αμέριμνο σε αχαρτογράφητα νερά, ιδιαίτερα αν δεν ανήκει σε κανένα μεγαλύτερο κοπάδι. Δεν έχει καμία συγκεκριμένη ιδεολογία, εκτείνεται από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι το φιλελευθερισμό, έχει δε μεγάλη συμπάθεια σε ορισμούς με δεύτερο συνθετικό τη λέξη "δημοκρατία". Ο καθένας μπορεί να βρει εκεί μέσα κάτι να τον εκφράζει διότι στα εκάστοτε προγράμματα που προβάλλει συμπεριλαμβάνονται έννοιες καθολικά αποδεκτές όπως κοινωνική δικαιοσύνη, ατομικές ελευθερίες, ευημερία, προστασία των αδυνάτων.

 "Σκοπός όλων των ανθρώπων είναι η ευτυχία" όπως μαθαίναμε στο γυμνάσιο. Ξέρετε εσείς κανέναν που να επιθυμεί το αντίθετο; Έχουμε λοιπόν δύο άκρα, αριστερά και δεξιά, χωρίς σαφή όρια κι αυτά, και στη μέση έναν τεράααααστιο χώρο όπου ο καθένας μπορεί να τοποθετήσει τη δική του φιλοσοφία. Θα σας παρακαλούσα μόνο κύριοι και κυρίες να είστε πιο σαφείς: να λέτε επακριβώς τι πρεσβεύετε αλλιώς, συγγνώμη αλλά μοιάζουν όλα τόοοοοσο ψηφοθηρικά/ σαν ψάρεμα σε θολά νερά.

Πάααλι εκλογές;

Κόμματα, κομματάκια κι αποκόμματα.
Ψέμματα μικρά ή μεγαλύτερα. Ανακρίβειες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων καλές προθέσεις. Δεν υπάρχουν πια κριτήρια τι να ψηφίσεις. Οι ιδεολογίες έχουν πάει προ πολλού στα αζήτητα. Καταντάει δε κουραστικό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια: όποιος θέλει αυτό το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να ακολουθεί την πεπατημένη, σωστά όμως χωρίς κουτοπονηριές. Το τρίτο μνημόνιο σε πολλά σημεία είναι μια επανάληψη των δυο προηγούμενων ακριβώς επειδή μερικοί πίστεψαν ότι μπορούν αιωνίως να προστατεύουν τους δικούς τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι που ήθελαν κι αυτοί με τη σειρά τους να βάλουν κάτω από την ομπρέλα μερικούς και πάει λέγοντας. Καμία δικαιοσύνη. Καμία λογική. Καμία πρόταση. Αοριστολογίες και ευχολόγια. Εκθέσεις ιδεών επιπέδου γυμνασίου. Κι ο σοφός λαός; Ο σοφός λαός ζει το μύθο του στην Ελλάδα. Αποποιείται κάθε ευθύνη, εθελοτυφλεί και ελπίζει σε σωτήρες, ακούγοντας λόγια που χαϊδεύουν αυτιά. Χωρίς ιδρώτα και αίμα τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν οικοδομείται. Αν δεν επιθυμούν δανεικά, μνημόνια και ελέγχους, ένας είναι ο δρόμος. Ποιος όμως είναι έτοιμος γι αυτό; Κανείς ή έστω πολύ λίγοι. Ποιος καταλαβαίνει τι σημαίνει έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιος το επιθυμεί πραγματικά; Αν δεν είμαστε έτοιμοι για το διαφορετικό, γνωρίζοντας όμως τι θυσίες και κόποι απαιτούνται, ας σταματήσουμε τους λεονταρισμούς κι ας κοιτάξουμε να συμμαζέψουμε τουλάχιστον όσους λυμαίνονται το δημόσιο κορβανά. Όπου γυρίσω βλέπω την ίδια επιγραφή με μικρές παραλλαγές: με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε. και του ελληνικού δημοσίου με ποσοστά 70% - 30% έως 80% - 20%. Πού πήγαν όλα αυτά τα κονδύλια; Διότι τα έργα μπροστά από τα οποία αναρτώνται αυτές οι επιγραφές επ' ουδενί δεν δικαιολογούν τόοοοσα λεφτά. Περιλαμβάνονται δε σε αυτά ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: ανεγέρσεις σχολείων, αναστηλώσεις μνημείων, διάνοιξη δρόμων, τόσα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αυτό το κράτος κάνει τίποτα από μόνο του. Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά, προσθέτοντας κι εγώ στη γενική γκρίνια. Αλλά είπαμε: ψυχοθεραπεία κάνω ανηψούδια μου....

Λυκόφως

Δειλινά στην Αττική: μαγικά όπως παντού.
 Δειλινά όπου δύουν οι ιδεολογίες μας, τα νιάτα μας, τα καλοκαίρια μας... Οδηγώ με τη μουσική να κρατάει το τιμόνι μου: ο Neil Young σε νέες περιπετειες. μια κιθάρα που κλαίει. Όποιο αυτοκίνητο έχει μείνει στην Αθήνα πρεπει να το συνάντησα κι όσα φανάρια βρήκα ήταν ολα κόκκινα. Μια φωνή έλεγε αστεία μέσα στο κεφάλι μου αλλά παραδόξως τώρα δε θυμάμαι πια κανένα.
Σαν το GPS που έχεις αγνοήσει και τώρα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη διαδρομη, έτσι και η συνείδησή σου σε ρωτάει: πού πάμε τώρα; "Όταν έχεις σκοτώσει μέσα σου κάθε παλιά σου αυταπάτη;" Ένα παράξενο καλοκαίρι που κύλησε χωρίς να το αντιληφθώ, διέφυγε λάθρα. "Λάθε βιώσας" και το καλοκαίρι. Ίσως θέλει να μου δώσει μια απάντηση: έχε τα καλά με τον εαυτό σου, ζήσε ήσυχα στην αφάνεια, κάνε αυτό που πιστεύεις σωστό και μην επηρεάζεσαι από τα τεκτενόμενα.
Δειλινά στην Αττική, όταν κανένας δεν σε χρειάζεται, σε κανέναν δε λείπεις και σένα σου λείπουν όλοι, σου λείπει "κάτι να πιστέψεις πολύ και ας πεθάνεις"



(Οι στίχοι είναι παραφράσεις στίχων του Μ. Αναγνωστάκη)

Πόρτο Λεόνε

Πρωί στο τρένο. Ένα κορίτσι μιλάει στο κινητό.Δυνατά. Μαθαίνουμε όλοι τι είπε ο αγαπητικός, σε ποιον, πόσο μ... είναι και άλλες λεπτομέρειες. Τα νιάτα της δε φτάνουν να καλύψουν ούτε να δικαιολογήσουν την προσβολή της αισθητικής μας από την κυτταρίτιδα που ξεχειλίζει από το μικροσκοπικό σορτσάκι. 

Επιτέλους φτάσαμε. 

Στον πιο όμορφο τερματικό σταθμό.....

Βοή, φασαρία, έργα στο δρόμο και στην πλατεία. Κόσμος. Ζωή. Καράβια που σαλπάρουν. Στο πεζοδρόμιο έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα πίνουν καφέ κάποιοι απόμαχοι ενώ ακούγεται από το τρανζιστοράκι το sarà perché ti amo ! Στο πλάι βιτρίνες με στολές. 

Σουρεαλιστικό σκηνικό.

 Όπως πάντα.

 Μ΄αρέσει εδώ. Αισθάνομαι οικεία. Αγαπώ αυτούς τους δρόμους που όλοι τους με κάποιο μαγικό τρόπο οδηγούν στη θάλασσα. 

Τώρα γιατί δεν έγινα Ολυμπιακός; 

Μυστήρια της παιδικής ηλικίας. (Αντιδραστικό παιδί ήμουν πάντα κι αυτοί αντιπαθητικοί....)

Τι όμορφοι όμως αυτοί οι γλάροι που νομίζεις ότι θα απογειωθούν μαζί με το σταθμό, μαζί με σένα.

Ζόμπι

- Το αίμα στο μπαλταδάκι είναι από μοσχάρι κύριε αστυνόμε.... Δεν τη σκότωσα εγώ.
-Ναι καλά! Όλοι τα ίδια λέτε στην αρχή.
- Είναι από τις μπριζόλες που μαγείρευα εχτές σας λέω...
-Θα δούμε. Προς το παρόν θεωρείστε ύποπτη. Τι ύποπτη- ένοχη δε λέω καλύτερα....
-Μην ξεγελιέστε κύριε αστυνόμε! Βεβαιωθείτε πρώτα πως είναι νεκρή.....
Ξέρετε έτσι κάνουν αυτές: προσποιούνται τις πεθαμένες. Είναι πολύ πειστικές. Κι εκεί που νομίζεις πως ξεμπέρδεψες...
-Αχά! Το ομολογείτε λοιπόν ότι θέλατε να ξεμπερδέψετε μαζί της;
-Φυσικά! Και μ' αυτήν και με όλες τις όμοιές της, όμως....
-Μα αν αυτό δεν είναι ομολογία τότε τι είναι; Συλλαμβάνεστε (μα τι λέω αφού έχετε συλληφθεί ήδη)
-Ναι κύριε αστυνόμε, θέλω να ξεμπερδεύω μαζί τους αλλά δεν μπορώ να τις ξεκάνω- καταλάβετέ με: είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. (Είστε σίγουρος πως είναι νεκρή, ξαναρωτάω)
-Ό,τι πείτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σας....
-....γιατί σας ξαναλέω: έτσι κάνουν αυτές οι αυταπάτες: προσποιούνται ότι πέθαναν, επιστρέφουν και σε καταλαμβάνουν εξ απίνης. (Είστε σίγουρος πως είναι νεκρή;;;)